Stefaan van den Bremt, Bélgica, 1941

Una muestra poética de este poeta y traductor neerlandés de su In Zee (Mar adentro) en el que establece un diálogo con la pintora Solange Abbiati.

 

 

 

Stefaan van den Bremt, Bélgica, 1941.

Poeta, ensayista y traductor nacido en Alost. Conocedor de la literatura latinoamericana ha traducido a poetas como Octavio Paz, Nicolás Guillén, Ramón López Velarde, entre otros. En 1981 recibió el premio Louis Paul Boon por el conjunto de su obra, y es miembro de la Real Academia de la Lengua y de la Literatura Neerlandesas.

 

Plankton, fytoplankton
– de hemel vraagt erom:
Geef de aarde adem,
de zee wier en gedierte.

 

Al plancton, al fitoplancton
pide con ahínco el cielo:
Dale hálito a la tierra,
y a la mar algas y branquias.

 

 

Ben ik het langst levende aas?
Ik schrik om schrik te baren.
Uit vrees besta ik, stekelbaars
tussen geweldenaren.

 

¿No soy sino cebo que sobrevive?
De miedo me muero para dar miedo.
En esto consisto por temor visceral,
espinoso entre titanes marinos.

 

 

Waarom hij achterom blijft blikken?
De schrik is in de vis gevaren.
Wie zich daarin niet wil verslikken
zal hem het leven sparen.

 

¿Por qué no cesa de mirar hacia atrás?
A este pez el temor le da cuerpo.
El que no quiera atragantarse con él
habrá de perdonarle la vida.

 

 

Ach, wist je maar niet wie ik ben.
Ik knijp mijn schelpen toe, ik kan
het ook niet helpen dat ik een week-
dier ben, al kweek ik dan een parel.

 

¡Ojalá y no supieras quién soy!
Aprieto mis conchas con fuerza.
No puedo remediarlo: soy molusco,
por mucho que cultive una perla.

 

 

Koraal ben ik al; wat ik word
is een ander verhaal. Het ligt
nog in mezelf besloten, ik geef
het nog niet bloot en bloed-
doorschoten.

 

Coral es lo que llegaré a ser
cuando tome el color que aún
no me cubre, que no pongo
al descubierto, por más que
me queme la sangre.

 

 

Eerst was ik engel, dan gevallen
engel, neergebliksemd in de zee.
Nu sta ik op uit slib en drab,
en zet mijn zinnen op wat
bij gebrek aan vleugels
zich behelpt met vinnen.

 

Yo que era ángel, un día me hice
ángel caído en el mar, fulminado.
Ahora emerjo de la hez marina,
y persigo a los infelices que,
por falta de alas, tienen que
arreglárselas con aletas.

 

 

Ik lijk een zeekreeft
in het klein, de mensen
noemen me garnaal.
Toch heb ik ook een
hoofd, al is het klein,
met harses in; ik weet
al sinds garnalenheugenis
hoe lang en breed en fijn
garnalenvissersnetten zijn.

 

Parezco una langosta
en pequeño; los humanos
me llaman camarón.
Aunque no es grande,
tengo una buena cabeza
con mollera: yo sé,
desde que el mar es mar,
cuán largas y anchas
son las redes de pesca,
cuán finas son sus mallas.

 

 

Wie kookt de soep, de linke, die
de zee niet lust? Wie koopt de troep
die rondzwalkt, nooit in vrede rust?
(Ze rust niet eer de hele zee
één soep geworden is.)

Wie wil de soep die door de zee-
man wordt vergeten tot zij
de eter zuur opbreekt?

 

¿Quién cocina aquella pasta indigesta
que vomita el mar? ¿Quién prueba aquella
porquería errante que nunca descansa?
(No descansará hasta que toda la mar
quede convertida en vertedero.)

¿Quién quiere aquella pasta
olvidada por los marineros hasta
que al invitado le salga caro?

 

 

Ik ben de gul
en straks de skrei
omdat ik dul
word als de griet
wanneer ik schrei
van razernij
in jullie net
als kabeljauw,
omdat ik stok-
of bakvis word,
of bakkeljauw,
of kibbeling
op jullie bord
of lekkerbek,
klipvis, die van
de laatste trek.

 

Yo, abadejo,
pez boreal,
pierdo el norte,
pez desplazado,
clamo al cielo,
me da rabia
volverme pezpalo,
ser vuestra presa,
ser vuestra pesca,
un curadillo,
un pejepalo,
pez ahumado,
o pez errante
en el aceite,
yo, bacalao
de la triste fritura.

 

 

En ik? Ben ik nog
wel een vis? Ik zwem
in diepten, en geen
zon om ze te gronden;
mijn lippen spellen
zelf waar ik naar hap.
Het heeft geen naam,
hier is ook geen gemis:
de zee is vol, ik ben
hooguit een uitroep
van haar overvloed.

 

¿Y yo? ¿Aún soy
pez? Nado en el mar
profundo, sin sol
para sondarlo;
mis labios deletrean
lo que persigo.
No tiene ningún nombre,
aquí no falta nada:
es plenamar, yo soy
un signo que exclama
su abundancia.